Wspomnienie bł. Józefa Czempiela i Emila Szramka śląskich prezbiterów – męczenników
Błogosławiony ks. Józef Czempiel urodził się 21 września 1883 na Śląsku, w Józefce pod Piekarami. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1908 z rąk kard. G. Koppa. W 1922 r został administratorem, a w 1923 proboszczem parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich (obecnie Chorzów Batory). 13 kwietnia 1940 został aresztowany wywieziony do Dachau. 26 maja 1940 został przeniesiony do Mauthausen i Gusen. W Dachau znalazł się ponownie 8 grudnia 1940. Data i okoliczności śmierci ks. Józefa Czempiela nie są bliżej znane. Urzędowe świadectwo śmierci wystawiono przez obóz koncentracyjny w Dachau 19 czerwca 1942, faktycznie jednak ks. Czempiel zginął kilka tygodni wcześniej. Został on wywieziony z Dachau w transporcie inwalidów 4 maja 1942 i w tym samym dniu prawdopodobnie zagazowany.
Błogosławiony ks. Emil Szramek urodził się 29 września 1887 w Tworkowie k. Raciborza. 22 czerwca 1911 z rąk kard. Georga Koppa przyjął święcenia kapłańskie. Pełnił funkcję kanclerza kurii Administracji Apostolskiej, po utworzeniu diecezji wszedł w skład kapituły katedralnej, a od 1927 roku zajmował się organizacją budowy katedry. W 1926 roku został proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach.
Od początku okupacji spotykały go represje ze strony Gestapo, mimo to nie opuścił parafii. Aresztowano go 8 kwietnia 1940. Przebywał w obozach koncentracyjnych Dachau, Gusen, Mauthausen i ponownie od 8 grudnia 1940 w Dachau. Został zamordowany 13 stycznia 1942 na izbie chorych, oblewany strumieniami lodowatej wody.
Od początku okupacji spotykały go represje ze strony Gestapo, mimo to nie opuścił parafii. Aresztowano go 8 kwietnia 1940. Przebywał w obozach koncentracyjnych Dachau, Gusen, Mauthausen i ponownie od 8 grudnia 1940 w Dachau. Został zamordowany 13 stycznia 1942 na izbie chorych, oblewany strumieniami lodowatej wody.