Na ziemiach gliwickich ludność przyjęła chrześcijaństwo już 100 lat wcześniej niż inne dzielnice Polski, a to za sprawą przybywających w na południowych ziemiach dzisiejszej Polski «Apostołów Słowańskich » – św. Cyryla i Metodego. Administracyjnie parafia należała do diecezji wrocławskiej i graniczyła z diecezją krakowską, gdyż Paniówy i Orzesze należały do Krakowa.
Dokładnych danych powstania naszej parafii nie ma, jednak musiała ona istnieć już pod koniec XIII wieku, gdyż pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1305 roku i znajduje się w Liber fundationes episcopatus Vratislaviensis. Biorąc pod uwagę czas tzw. wolnizny, która trwała 25 lat, jako datę powstania parafii gierałtowickiej można przyjąć rok 1280.
Kościółek parafialny pod wezwaniem św. Katarzyny został zbudowany na niewielkim wzniesieniu. Jak długo trwała budowa, kto go zbudował i kto był pierwszym proboszczem nie wiadomo. Tenże kościół przestrwał 250 lat po czym uległ zniszczeniu. Drugi raz Kościół w Gierałtowicach jest wspominny w roku 1447, kiedy to sporządzono spis wszystkich parafii płacących świętopietrze.
KOŚCIÓŁ ŚW KATARZYNY Z XVI W. W GIERAŁTOWICACH
Obecny Kościół również pod wezwaniem św. Katarzyny został wzniesiony w tym samym miejscu co pierwszy w roku 1534. Wybudowano go z fundacji Stanisława Dąbrowy. W czasie wojny trzydziestoletniej patronat nad kościołem sprawowali członkowie rodu Gierałtowskich – Jan i Wacław. Obaj byli protestantami, a więc i gierałtowicki kościół był wtedy kościołem protestanckim. Ostatnim urzędowym patronem kościoła Franciszek von Raczek, który zmarł w roku 1926. Kiedy w 1934 roku wzniesiono nowy murowany kościół, stary drewniany kościół zaczął popadać w ruinę i tylko dzięki staraniom ks. Wojciecha Riedla został uratowany i odrestaurowany. W latach 1975 – 1976 kościół św. Katarzyny został przeniesiony do Rybnika Wielopola.
Architektura drewnianego kościoła z XVI w.
Teren, na którym został zbudowany kościół z tzw. «starym cmentarzem» zajmuje teren około pół hektara, w kształcie półkola. Zgodnie z protokołem wizytacyjnym z 1679 roku wymiary kościoła wynosiły: długość – 33 łokcie (19,5 m.) szerokość – 16 łokci (9,8 m.). Do długości z 1679 roku należy dołożyć dobudowaną w 1844 roku wieżę, która powiększyła długość kościółka o 6,5 metra. Wysokość dobudowanej wieży wraz z krzyżem wynosi 21 m. Ściany kościoła nie posiadały fundamentów, lecz spoczywały na podmurowaniu o konstrukcji zrębowej, łączonej na węgłach na zamek. Na stropie nawy i prezbiterium znajduje się polichromia późnogotycka po 1534 roku. Została odkryła w 1961 roku i jest najstarszą obok polichromii kościoła w Syrynii.
Ołtarz główny – późnobarokowy – został wykonany w 1827 roku przez Izydora Mrowca z Krzanowic, a odnowiony przez Wilhelma Jędrzejczyka z Rybnika w 1961 roku, o wolnostojącej mensie z tabernakulum oraz rzeźbami aniołów. Znajduje się w nim obraz patronko kościoła św. Katarzyny z 1828 roku, malowany przez Franciszka Frömla z Fulneku na Morawach. Przed ołtarzem znajduje się drewniana barokowa balustrada.
Boczne – późnobarokowe – ołtarze przedstawiają św. Joachima i św. Annę (Lewy), zaś prawy św. Marię Magdalenę. Ambona pochodzi z XVII w. Na szczególną uwagę zasługuje drewniana chrzcielnica, barokowa z II poł. XVII w., z czaszką podtrzymywaną przez figurę anioła.
Teren kościółka, wraz z cmentarzem, jest otoczony parkanem. Słupy z kamienia wraz z podmurówką wykonano w 1859 roku (od strony zachodniej na słupie wybito datę 1859). Pomiędzy słupami znajduje się drewniany płot. Od strony zachodniej, południowej i wschodniej znajdują się żelazne bramy, zaś od strony południowo-wschodniej drewniane furtki. Pierwsza służyła kościelnemu (dzwonnikowi), a druga prowadziła do probostwa.
KOŚCIÓŁ MB SZKAPLERZNEJ W GIERAŁTOWICACH
W związku z szybkim rozwojem wsi, dotychczasowy kościółek z XVI wieku nie mógł pomieścić wszystkich parafian przybywających na odbywające się nabożeństwa. Przy poparciu miejscowego proboszcza – ks. Władysława Roboty – mieszkańcy przystąpili do budowy nowego kościoła. Już w 1928 roku zaczęto zwozić materiały budowlane. Budowę Kościoła rozpoczęto w 1932 roku na parceli tzw. «Kotwicowskiej», którą podarowała kościołowi w 1700 roku właścicielka wsi, Katarzyna Schick. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał w 1932 roku ks. prałat Skowroński z Mikołowa. Koszt budowy (w stanie surowym) wyniósł 297 000 zł. Wystroju kościoła dokonał artysta malarz i rzeźbiarz Ludwik Konarzewski z Istebnej, zaś witraże zlecono Śląskiemu Zakładowi Witraży –Romańczuk – G. Heinzel w Siemianowicach Śl. 25 listopada 1934 roku konsekracji nowego kościoła dokonał biskup Katowicki – ks. Stanisław Adamski.
Nowy kościół zbudowany jest w stylu neobarokowym i ma wymiary: wysokość – 49,8 m., szerokość 27 m., długość wraz z wierzą 65 m. Składa się z obszernego prezbiterium, długiej nawy, 2 bocznych ołtarzy oraz 2 zakrystii.
Ołtarz główny mieści się w przedniej części prezbiterium o długości i szerokości 1.30 m. Na marmurowej mensie ołtarzowej znajduje się ponad dwumetrowej wysokości tabernakulum ozdobione piękną rzeźbą «Wieczerzy Pańskiej». W środkowej części znajduje się baldachim z wielką kopułą bazylikową, przeznaczony do wystawienia Najświętszego Sakramentu; otoczony wysokimi złożonymi kolumnami, na których szczycie, wśród chmur i aniołów, siedzi Matka Boża Szkaplerzna z dzieciątkiem. W środkowej części kolumnady są trzy duże figury: św. Jacka, bł. Czesława i bł. Bronisławy. Z prawej strony między figurami znajduje się figura św. Jana, a z lewej św. Katarzyny – patronki starego kościoła. Na kulistym stropie kościoła widnieje fresk przedstawiający Boga Ojca, jako «Pana Wszechświata». Gdy w roku 1960 odnowiono główny ołtarz, zastąpiono stary fresk nowym, przedstawiającym Jezusa Chrystusa i siedem sakramentów. W lewym bocznym ołtarzu przedstawiono św. Józefa, zaś z boku bocznego ołtarza stoją figury św. Franciszka i św. Antoniego. Prawy boczny ołtarz tzw. «polski» poświęcono Matce Bożej Królowej Polski. W środku znajduje sie obraz św. Stanisława Kostki otrzymującego Komunie św. z rąk anioła a po bokach znajdują się figury św. Wojciecha (Adalbertus) i św. Stanisława.
Obrazy
W prawej nawie bocznej wisi obraz przedstawiający obronę Wrocławia przed Tatarami, w którego obronę włączył się bł. Czesław. Nad nim usytuowany jest piękny witraż przedstawiający Jezusa Chrystusa ratującego św. Piotra, który tonie w morzu.
Z Prawej strony znajduje się obraz przedstawiający św. Jacka głoszącego kazanie do wiernych. Zaś nad nim znajduje się witraż przedstawiający Jezusa rozmawiającego ze św. Marią Magdaleną.
